Cypryśnik błotny (Taxodium distichum)
Wygląd: Jednopienne drzewo szpilkowe zrzucające liście na zimę, osiągające wysokość do 50 metrów. Korona u młodych drzew rozwinięta wąsko, stożkowato, później coraz bardziej okrągło sklepiona i na wierzchołku prawie zawsze zaokrąglona. Pień u nasady bardzo szeroki, szybko zwężający się i prosto zbiegający do szczytu. Grubsze gałęzie bardzo delikatnie rozgałęzione odstają lub lekko zwisają.
Kora jasna czerwonawobrunatna lub blado-brunatna, włóknista, odpada dużymi podłużnymi pasami. Pędy roczne niezwykle cienkie, czerwonawe, późno pokrywają się liśćmi.
Szpilki na długopędach ustawione spiralnie. Krótkopędy stojące pojedynczo mają około 10 cm długości. Dwurzędowo ułożone szpilki o długości do 2 cm są równowąskie, płaskie, z delikatnymi podłużnymi prążkami od spodu ułożone pojedynczo. Na początku listnienia przybierają żywą, jasnozieloną barwę, później ciemnieją, Szpilki są zrzucane jesienią razem z krótkopędami.
Kwiaty męskie liczne na końcach zeszłorocznych gałązek (długopędów), żółtawe albo purpurowe.
Szyszki żeńskie, o długości 1-3 cm, kulisie lub nieco podłużne na kształt kropli, składają się z niewielu łusek.
Występowanie: Cypryśnik błotny pochodzi z południowo-wschodnich rejonów Ameryki Północnej (Floryda, stan Missisipi), jest jednak sadzony już od dłuższego czasu w Europie jako drzewo parkowe i ozdobne.
Okres kwitnienia: Od kwietnia do maja.
Uwagi ogólne: Drzewo to w warunkach naturalnych zasiedla wilgotne niziny o wysokim poziomie wody gruntowej, względnie okresowo lub trwale zalewane. W takich warunkach często zdarza się, ze system korzeniowy może nie być dostatecznie dotleniony. Aby mimo to wystarczająco zaopatrzyć warstwę korzeniową w tlen cypryśnik błotny wykształcił specjalny narząd: osobliwe, do 40 cm wysokie, „kolana oddechowe”, które wyrastają pod ziemią w otoczeniu drzewa w postaci pniakowatych wyrostków i w końcu przebijają powierzchnię gruntu. Przez luźną tkankę tego szczególnego „urządzenia” tlen atmosferyczny może być teraz doprowadzany aż do najgłębszych partii korzeni. Tę osobliwość można często obserwować również u sadzonych drzew parkowych – naturalnie pod warunkiem, ze zostały one posadzone w pobliżu zbiorników wody i że są już dostatecznie stare. Jeszcze w trzeciorzędzie cypryśniki błotne były szeroko rozprzestrzenione na całej Ziemi. W liczących około 20 milionów lat warstwach iłów, pokrywających złoża węgla brunatnego w Nadrenii, znajdują się skamieliny liści prawie nie różniące się od liści współczesnych cypryśników błotnych. Drzewa te należały, przynajmniej okresowo, do najważniejszych „producentów” węgla brunatnego w Europie.