Orzech włoski (Juglans regia)
Wygląd: Drzewo zrzucające liście na zimę, z dość szeroką, kulistą, sklepioną koroną. Jego wysokość często przekracza 25 metrów. Pień zwykle już na nieznacznej wysokości od ziemi dzieli się na liczne, mniej więcej jednakowo grube konary, Są one łukowato wygięte w górę i podzielone na wiele mniejszych gałęzi, często pokrzywionych i poskręcanych. Kora u młodych drzew gładka i szara, później spękana i bruzdkowana, dość jasna, brunatnoszara. Młodsze gałązki oraz pędy błyszczące, jasnoszare. Pączki ściśnięte. dość szerokie, ciemnobrunatne tub prawie czarne.
Liście skrętoległe, nieparzysto pierzaste mają od 20 do 40 cm długości. Podłużnie eliptyczne listki z wyraźnymi ogonkami mają długości do 15 cm i występują w trzech-czterech parach. U szczytu listki są największe, potem stopniowo zmniejszają się ku nasadzie. Są matowe, nieco sztywne i skórzaste, zwykle cało-brzegie lub tylko niewyraźnie ząbkowane, przy rozcieraniu pachnące lekko terpentyną. Gatunek jednopienny.
Kwiaty męskie w dość grubych i skręconych w dół kotkach o długości 3-10 cm, mają barwę żółtą lub żółtozieloną. Kwiaty żeńskie niepozorne występują zwykle po 2-5 na końcu młodych pędów. Mają żółte znamiona.
Owco długości 4-5 cm jest podłużno-kulisty, zielony lub żółtawy.
Siedlisko; Preferuje głębokie, bogate w wapń, próchniczne gleby z równomiernym w ciągu roku zaopatrzeniem w wodę.
Występowanie: Orzech włoski występował dziko pierwotnie właściwie tylko w południowo-wschodniej Europie, na Bałkanach. Jego naturalny zasięg rozciąga się dzisiaj aż po Azję Centralną. Już przed wiekami został on wprowadzony na inne obszary i jest obecnie sadzony jako drzewo ozdobne i użytkowe prawie wszędzie tam, gdzie zimy bywają łagodne. Okres kwitnienia; Od kwietnia do maja.
Uwagi ogólne: Smaczne nasiona tego drzewa, używając poprawnej terminologii botanicznej, nie są wcale orzechami, lecz pestkami owoców pestkowych (pestkowców). Zawierają tłusty olej, który po wyciśnięciu może być użyty także jako olej jadalny.