Topola Szara (Populus canescens)
Wygląd: Potężne, okazale drzewo dorastające mniej więcej 30 m wysokości, z koroną początkowo stożkowatą, później raczej okragławą, sklepioną, dość szeroką, wspartą na wysokim, grubym pniu. Korona jest zbudowana z niewielu tylko, za to bardzo masywnych głównych konarów, wzniesionych stromo. Największą szerokość osiąga najczęściej w górnej części. Kora młodszych drzew ma charakterystyczne, korkowe listwy, które z wiekiem powiększają się do czarnych, chropowatych zgrubień. Kora najczęściej jest szara albo ciemnoszara do czarniawej.
Gałązki dość cienkie, zwykle nieco zwisające. Pędy zielonkawe, początkowo z szarymi, łatwo ścierającymi się włoskami. Pączki czerwonawobrunatne, na szczycie nieowłosione liście długoogonkowe, w zarysie mniej więcej trójkątne, z nielicznymi, dużymi, łukowatymi wrębami, u nasady jakby ucięte lub lekko sercowate. Młode liście są po obu stronach srebrzysto owłosione. Z wiekiem owłosienie to zanika na wierzchniej stronie, która staje się błyszcząca i ciemnozielona. Od spodu filcowate, szarobiałe owłosienie pozostaje,
Gatunek dwupienny.
Kotki męskie białawe, z karminowo- lub purpurowoczerwonymi pylnikami mają 3-4 cm długości. Kotki żeńskie, w porze kwitnienia zielonkawe, są tak samo długie, a w porze dojrzewania jeszcze wyraźnie się wydłużają. Siedlisko: Topola szara lubi wilgotne gleby luźne i dlatego wyrasta chętnie na żwirach rzecznych nad brzegami rzek.
Występowanie: W wielu częściach Europy rozpowszechniona i bardzo często także sadzona, ponieważ nadaje się wspaniałe do nasadzeń ochronnych przeciwerozyjnych i przeciwwiatrowych,
Okres kwitnienia: Od lutego do kwietnia.
Uwagi ogólne: Według współczesnych poglądów topola szara właściwie nie jest samodzielnym gatunkiem, dającym się ściśle wydzielić, ale mieszańcem topoli białej (Populus alba) i osiki (Populus tremula). Przy dokładnej obserwacji rzeczywiście dochodzimy do wniosku, że gatunek ten pod względem wielu cech zajmuje pozycję pomiędzy oboma gatunkami rodzicielskimi. W ulistnieniu rzuca się w oczy na przykład silne owłosienie, którego u osiki prawie nie ma. natomiast u topoli białej jest cechą nadającą jej nazwę. Z drugiej strony błyszcząca górna powierzchnia liścia bardzo silnie przypomina topolę białą, podczas gdy raczej okrągiawy zarys liścia i płytkie wręby pomiędzy detikatnie wyciągniętymi szczytami blaszki upodabniają ją do osiki.
Topole, podobnie jak należące do tej samej rodziny wierzby, są drzewami dwupiennymi
– w konsekwencji męskie i żeńskie kwiatostany nie występują wspólnie na tej samej roślinie, lecz rozwijają się oddzielnie na różnych osobnikach. Przy tym daje się zauważyć jeszcze jedna interesująca różnica. Kwiaty topoli są bardzo niepozorne i niepokaźne – nie potrzebują ozdoby przywabiającej owady, zapylające kwiaty, ponieważ są wiatropylne. Ta cecha zmusza jednak do „wyprodukowania” odpowiednio dużej masy pyłku, który wiatr roznosi losowo, Wierzby natomiast są zapylane przez owady, przede wszystkim pszczoły, – nie muszą zatem produkować tak wiele pyłku. Nasiona topoli są bardzo małe, choć jeszcze rozpoznawalne gołym okiem, Mają one liczne, długie włosy i przez to osiągają wielką powierzchnię przy małej masie i mogą być przenoszone przez wiatr na duże odległości,
Mam pytanie a jakie siedlisko poza łegami i siedliska i lasowymi będzie odpowiadał topoli szarej?