Wygląd: Krzew lub mniejsze drzewo, osiągające wysokość najwyżej 20-25 metrów. Najwyższe okazy w Puszczy Białowieskiej mają jednak 30 m wysokości przy 100 cm średnicy pnia. Korona już za młodu mniej smukła, niż u poprzednio omawianego gatunku.
Konary silniej odstające i często nieco skręcone, skierowane stromo ku górze, a w górnej części bardzo rozłożyste, przez co korona staje się nieregularna i wieloczęściowa.
Gałązki początkowo czerwonawobrunatne, nieco błyszczące, na dorosłym drzewie nie zwisają jak welon, tylko odstają prosto na boki. Zamiast gruczołów na gałązkach pojawia się delikatna powłoka meszku.
Kora na pniu gładka, biało-szara do jasno-brunatnawej, miejscami również srebrno-biała, jednak nigdy nie podzielona na rombowate płytki, jak u brzozy brodawkowatej.
Liście tylko pojedynczo piłkowane, w zarysie bardziej okrągłe, od spodu z delikatnym puszkiem w kątach większych nerwów, najszersze w środkowej części blaszki, a nie u nasady. Siedlisko; Preferuje gleby wilgotne, umiarkowanie żyzne.
Występowanie: Przede wszystkim w lasach na glebach torfowych oraz olsach w północnej i środkowej Europie aż po Syberię. Na południu Europy – przede wszystkim w górach, do wysokości około 1600 m n.p.m. Gatunek wielopostaciowy.
Okres kwitnienia: Od kwietnia do maja.
Gatunki pokrewne
Brzoza Ermana (Betula ermanii) pochodzi z północno-wschodniej Azji, ma korę żółtawą do białej, łuszczącą się okrężnie. Liście są dłuższe, niż u krajowych , gatunków. Dość często sadzona w parkach, Brzoza Maksymowicza (Betula maximowicziana) ma pomarańczowobrunatne, z wiekiem ciemniejące pędy i niezwykłe u brzóz bardzo duże ) (prawie jak u lipy) liście o wielkości około 12×10 centymetrów. Kształt korony przypomina rodzime brzozy – brodawkowatą i omszoną, ale konary są zwykle nieco mocniej rozwinięte. Dość często sadzona w parkach, obecna w większości kolekcji i ogrodów. Brzoza czarna (Betula nigra), której ojczyzną jest wschodnia część Stanów Zjednoczonych, nie ma typowej dla większości gatunków tego rodzaju jasnej czy srebrzysto-białej kory, Na młodszych pniach kora jest bladobrunatno-czerwonawa do szaro-ciemnobrunatnej. U starszych okazów – bardzo ciemna albo prawie czarna, z bardzo grubo spękaną korowiną. Uście mają wielkość około 8×3 cm, czasem są jeszcze większe, podłuzno-owalne, po brzegach podwójnie piłkowane, na wierzchu błyszczące i ciemnozielone, od spodu gęsto owłosione, i czasem łysiejące. Ten gatunek brzozy poza jego naturalnym zasięgiem można oglądać tylko w wielkich kolekcjach i ogrodach botanicznych. Pochodząca również z Ameryki Północnej, rozprzestrzeniona jednak dalej na północ po Nową Funlandię j i Kolumbię Brytyjską, brzoza papierowa (Betula papyrifera) ma z kolei jaśniejszą, ale nieco . żółtawą lub jasnoróżową korę. Liście są znacznie większe, niż u krajowych brzóz (6-12 cm długości), nieco sztywne, na wierzchu matowe i ciemnozielone, z długim smukłym wierzchołkiem. Spotykane tylko w większych kolekcjach i ogrodach botanicznych. Pomimo podobieństwa klimatu, w Europie jest znacznie mniej gatunków brzóz niż w Ameryce Północnej, ponieważ wiele gatunków wymarło w czasie epoki lodowej. W Europie przedlodowcowe gatunki brzozy nie mogły „uciec” przed zlodowaceniem na południe z powodu wysokich gór fałdowych ciągnących się z zachodu na wschód. W Ameryce natomiast „wędrówka” na południe była możliwa.