Morwa czarna (Morus nigra)
Wygląd; Drzewo liściaste zrzucające liście na zimę, z niską, często bardzo szeroką i rozłożystą koroną na krótkim pniu. Wysokość przeważnie tylko 8-12 m, co przy rozłożystej koronie sprawia, że drzewo jest znacznie szersze niż wyższe. Pień często pogięły i skręcony lub nieco krzywo rosnący.
Dolne konary bardzo masywne, wielokrotnie zgięte i sękate.
Kora ciemnobrunatna lub pomarańczowobrunatna, włóknisto bruzdkowana, bardzo nierówna z powodu licznych guzowatych lub bulwkowatych zgrubień pnia i większych konarów. Pędy dość grube, jasnozieionkawe, lekko owłosione, z rozproszonymi i bardzo wydatnymi przetchlinkami. Po odcięciu pędy wydzielają mleczny sok. Pączki dość mocne i grube, owalno-stożkowate, błyszczące, brunatnopurpurowe.
Liście o długości 7-18 cm i szerokości około 8 cm, są szeroko owalne i sercowate, z krótkim, smukłym wierzchołkiem, u nasady głęboko i wyraźnie wcięte, na brzegu nieregularnie karbowanopiłkowane lub nieco wrębne. Na wierzchu szorstkie, owłosione barwy jasno-lub świezozielonej, od spodu jasnozielone, miękkie i puszyste, Ogonek liściowy ma około 2 cm długości, jest dość gruby i silnie owłosiony. Drzewo jednopienne.
Kotki męskie krótkie, grubawe, ołowiano-zielone. Żeńskie kwiatostany jeszcze krótsze. Owoce, co jest zjawiskiem wyjątkowym, rozwijają się nie z owocolistków. tylko z części okrywy kwiatowej, jako ciemnoczerwone lub czarno-czerwone, bardzo smaczne owoce pozorne, które są jadalne dopiero na krótko przed opadnięciem.
Okres kwitnienia: Od maja do czerwca. Występowanie: Morwa czarna pochodzi prawdopodobnie z centralnej Azji. W Indiach I w Chinach jest uprawiana już od wieków. Stanowiska dzikie nie są znane, nie można więc podać dokładnego regionu pochodzenia. Już w starożytności drzewo to było uprawiane również w obszarze śródziemnomorskim, przede wszystkim we Włoszech, gdzie dziś jeszcze spotyka się je dość często. Ciemnoczerwone do czarno-purpurowych owoce, prawie do momentu dojrzałości, mają nieco ostry, Kwaskowaty smak. Są one zbierane i używane do wyrobu ciast lub galaretek o bardzo delikatnym aromacie,
Morwa czarna udaje się także w Europie Środkowej, ale tylko na obszarach z łagodną zimą. Zanim upowszechniło się stale zaopatrzenie w owoce południowe przez okrągły rok. była ona bardzo ceniona jako źródło owoców i może być wręcz uważana za charakterystyczne drzewo starych rezydencji wiejskich, a szczególnie – ogrodów przy plebaniach. Okaz, robiący duze wrażenie, znajduje się na przykład w dawnym ogrodzie parafialnym na wyspie Helgoland.
Jedno z największych znanych drzew morwy rośnie na terenie klasztornym w Roscoff w Bretanii. Ponad dwustuletnie drzewo okrywa swoimi gałęziami powierzchnię ponad 600 metrów kwadratowych.