Morwa biała (Morus alba)
Wygląd: Małe drzewo zrzucające liście na zimę, o wysokości mniej więcej 10-15 m, z koroną doić wąską, wysoką, wyglądającą krucho, nie tak szeroką i rozłożystą, jak u poprzedniego gatunku,
Gałęzie, wyglądające dość sękato, przy tym jednak bardzo mato odporne, dają się lekko odłamywać.
Kora brunatnoczerwonawa albo zielonkawo-szara, z płaskimi zagłębieniami o łukowatym przebiegu. Pędy są dość proste i cienkie, początkowo delikatnie aksamitnie owłosione, później łysiejące. Pączki wąskostożkowate i znacznie mniejsze, niż u morwy czarnej.
Liście mają 7-18 cm długości i około 8 cm szerokości i są bardzo różne w kształcie: nie podzielone albo podzielone na liczne klapy, u nasady zawsze sercowato wcięte, a na brzegu grubo pilkowane. W dotyku dość miękkie, płaskie i cienkie, od góry lekko błyszczące, zielone i nagie, od dołu – prawie nagie lub z włoskami tylko na większych nerwach. Ogonek liściowy o długości około 2 cm, silniej owłosiony, ma na wierzchu rynienkowaty rowek.
Kwiaty męskie w długoszypulkowych, jasno-zółtych kotkach. Kwiatostany żeńskie natomiast raczej główkowate i prosto wzniesione. Nibyjagody białawe lub jasnoróżowe są jadalne, ale o niewyraźnym, słabym aromacie i smaku.
Występowanie: Morwa biała pochodzi z Chin, jest jednak juz od wieków sadzona w obszarze śródziemnomorskim i w cieplejszych rejonach Europy Środkowej, ponieważ jest jedną z najważniejszych roślin pokarmowych dla gąsienic jedwabnika. Zbiór liści morwy białej do karmienia jedwabników jest tradycją przejętą z Azji Wschodniej i jeszcze dzisiaj odbywa się na wielką skalę we Francji. W czasie drugiej wojny światowej hodowla jedwabników miała być wprowadzana także w Niemczech. Od tego czasu datuje się nierzadka obecność morwy białej w ogrodach szkolnych. Chcąc z możliwie małej powierzchni produkcyjnej uzyskać jak największy zbiór liści, często przycina się drzewa, aby gęściej się rozgałęziały. Hodowla jedwabnika w Europie była prowadzona od XVI w., co potwierdzają źródła historyczne. Gatunek pokrewny: Do tej samej rodziny należy Madura pomifera – osobliwy dwupienny krzew lub małe drzewo o wysokości do około 10 metrów. Liście owalne, ze smukłym, krótkim wierzchołkiem, całobrzegie, z wierzchu trochę błyszczące, z bardzo smukłymi, spiczastymi cierniami przy listkowym i u nasady. Kuliste kwiatostany żeńskie rozwijają się w owoce zbiorowe, które z wyglądu przypominają wielką, pomarszczoną cytrynę lub pomarańczę i są niejadalne. Ojczyzną tego drzewa jest centralna Ameryka Północna; pojawia się ono tu i ówdzie również jako drzewo ozdobne w parkach i ogrodach, Zygzakowate rozgałęzienia nadają mu bardzo dekoracyjny wygląd.