Pieczarka łąkowa – pieczarka prawdziwa, pieczka, piekarka, piekarz, szampion
grzyb pierwszorzędnej wartości. Ma kapelusz o średnicy 4…10 cm, białawy, miejscami z ochrowym odcieniem, gładki, suchy, u młodych okazów z brzegu podwinięty. Blaszki początkowo różowe, później brunatne, gęsto ustawione, wąskie, wolne. Trzon białawy, dołem zwężający się, pełny, stosunkowo krótki (3…5 cm), opatrzony pierścieniem, który u dojrzałych okazów ma postać podwójnej obrączki. Miąższ biały, po przełamaniu słabo różowiejący (bywają odmiany silniej zabarwiające się na różowo), w kapeluszu gruby, masywny, zwarty, o smaku łagodnym i miłym zapachu. Wysyp zarodników czekolado-wobrązowy.
Dość pospolity, wyrasta na brzegach dróg, w parkach, przy śmietnikach, a nawet na ulicach miast przy płytach chodnikowych. Zbierana od czerwca do połowy października.
Uprawiana pieczarka dwuzarodnikowa ma pojedynczy pierścień na trzonie. Barwa kapelusza może być od białej do brunatnej. Blaszki ciemnoróżowe, trzon prosty, rozszerzony u podstawy. Poza pieczarką dwuzarodnikową w ostatnich latach na skalę przemysłową uprawia się trzy szczepy ciepłolubnej pieczarki czterozarodnikowej; również pieczarka łąkowa (o ciemniejszych blaszkach) stała się grzybem uprawnym. Do jadalnych należą też pieczarka polna oraz pieczarka zaroślowa.
Są również pieczarki trujące: płaska, podobna do p.ł.,o trzonie u podstawy bulwiasto rozszerzonym, o miąższu po przełamaniu zmieniającym barwę na chromowożółtą i o niemiłym zapachu (atramentu lub karbolu, szczególnie intensywnym podczas gotowania) oraz żółtawa (z żółtawym lub brązowawym wierzchołkiem), która po starciu skórki plami się na żółto. Smak i zapach niemiły – karbolowy. Pieczarka łąkowa i jej odmiany są nieraz mylone z młodymi owocnikami muchomorów białych, które jednak mają blaszki białe i pochwę u nasady trzonu.