Cięcia kształtujące konstrukcję korony drzewa. Korona drzewa jest układem gałęzi i konarów wzajemnie ze sobą powiązanych i wykazujących określone właściwości mechaniczne. Podstawową właściwością wymaganą od każdego drzewa jest dostateczna wytrzymałość mechaniczna na działanie różnych obciążeń. Jedną z najważniejszych jest wytrzymałość miejsc rozgałęzień na rozłamywanie oraz gałęzi na złamanie nie tylko pod własnym ciężarem, ale na obciążenia silnym wiatrem, okiścią śniegową lub wskutek oblodzenia.
Znaczna większość drzew ma zdolność tworzenia korony przewodnikowej, czyli takiej, w której główny pęd przedłużający pień stanowi najważniejszy trzon konstrukcyjny. Rozkład sił działających na przewodnik zależy od rozmieszczenia gałęzi i późniejszych konarów bocznych. Ich układ na pniu powinien być równomierny po obu stronach. Nie należy skupiać dużej liczby gałęzi bocznych na zbyt krótkim odcinku przewodnika. Powoduje to powstawanie węzłów, które łatwo ulegają rozłamaniu i infekcji drewna. Miejsca kolejno wyrastających gałęzi bocznych na pniu-przewodniku powinny być od siebie oddalone o około 30-70 cm zależnie od osiąganych przez drzewo grubości pnia i konarów. Bardzo mały kąt bocznych odgałęzień może być również przyczyną późniejszych wyłamań i infekcji drewna. Dlatego gałęzie boczne powinny być odchylone od głównego pnia o 40-50°. Bardzo dobrą ogólną statyką odznaczają się drzewa o formach naturalnych, czyli o bardzo krótkim pniu i nisko osadzonych rozgałęzieniach.
Ustalając rozkład bocznych gałęzi d konarów na obwodzie pnia na ogół pozostawia się większą ich liczbę od strony przeważającego kierunku wiatru. Zapobiega to w pewnym stopniu możliwości zniekształcenia korony.
Dokonując cięć w celu ukształtowania korony drzewa, należy się starać zachować właściwe dla danego gatunku cechy pokrojowe.