Cięcia zwiększające efekt kwitnienia. W celu zwiększenia efektu kwitnienia najczęściej stosuje się usuwanie starszych pędów i gałęzi, które nadmiernie zagęszczając krzew powodują, że kwiaty pojawiające się zwykłe na pędach jednorocznych lub dwuletnich są mniej okazałe, często drobniejsze i w mniejszej liczbie. Rozluźnienie krzewu kwitnącego ma i tę zaletę, że liczne kwiaty tworzące się na wewnętrznych pędach stają się widoczne, dzięki czemu może być wykorzystana ich wartość dekoracyjna.
Krzewami kwitnącymi wyjątkowo intensywnie ciętymi w związku z ich kwitnieniem są róże. Wszelkie gatunki róż tworzą kwiaty na zakończeniach młodych jednorocznych pędów. Chcąc uzyskać pędy silne i długie, jakie są pożądane w uprawie róż wielkokwiatowych (na kwiat cięty), tnie się krzewy dość nisko, pozostawiając małą liczbę pąków na pędzie. Uprawiając róże na terenach zieleni (najczęściej są to niskie róże wielokwiatowe, zwane poliantami) dąży się raczej do otrzymania dużej liczby mniejszych pędów i nadania krzewowi naturalnego pokroju. Dlatego też cięcie róż poliantów polega na pozostawieniu dłuższych pędów z większą liczbą pąków, z których mogą wyrosnąć młode pędy. Jeżeli podczas wzrostu niektóre pędy zbyt silnie odrastają, można ucinać ich wierzchołki, co powoduje rozkrzewienie się pędu. Dzięki temu nadaje się krzewowi lepszy kształt bryłowy i można polepszyć efekt kwitnienia.
Krzewy róż parkowych i pnących tnie się według zasad ogólnych pielęgnacji krzewów.
Dość ważnym zabiegiem, który może dodatnio wpłynąć na kwitnienie w następnym roku, jest usuwanie po przekwitnieniu kwiatów tych krzewów, które mają zdolności tworzenia nasion lub owoców o małej wartości dekoracyjnej.
Cięcia sanitarne. Są to przede wszystkim cięcia zapobiegające rozprzestrzenianiu się czynnika chorobotwórczego, polegające na usuwaniu gałęzi porażonych przez chorobę lub martwych.