Dąb czerwony (Quercus rubra)
Wygląd: Okazale drzewo zrzucające liście na zimę, mogące osiągać wysokość do 35 metrów. Korona u młodych okazów jeszcze stożkowata, później znacznie szersza, a w dojrzałym wieku bardzo rozłożysta i kopulasto sklepiona.
Pień dość masywny, przy tym jednak bardzo krótki i już na nieznacznej wysokości nad ziemią podzielony na większe, grube konary, Gałęzie łukowato odstające albo stromo wzniesione, w średniej i górnej strefie korony często okółkowe i ułożone promienisto.
Kora jasno- lub srebrnoszara, bardzo długo pozostaje gładka, później coraz bardziej spękana, podzielona na płaszczyzny i nieco ciemniejsza. Pędy bruzdkowane, nieowłosione, dość sztywne i mocne, czerwonawobrunatne. Liście o długości 10-25 cm i szerokości około 10 cm są w zarysie owalne lub odwrotnie jajowate, u nasady klinowato zwężone, z przodu wysmukłe i zaostrzone. Po obu stronach dzielą się na na trzy do pięciu klap, porozdzielanych zatokami sięgającymi na głębokość 4-5 cm, a więc dzielącymi blaszkę mniej więcej do połowy. Każda klapa wybiega w trzy dość wąskie wierzchołki lub koniuszki z małą szczecinką na szczycie. Górna powierzchnia liścia nie jest błyszcząca, ma ciemnozieloną barwę, a dolna tak samo matowa, bywa najczęściej nieco jaśniejsza, ze słabo rozwiniętymi pęczkami włosków w kątach nerwów. Ogonek liściowy ma 2-3 cm długości, u nasady jest wyraźnie zgrubiały i czerwonawy. Żołędzie szerokojajowate, na szypułce około 1 cm długości, umieszczone są w bardzo płytkiej miseczce i dojrzewają dopiero w drugim roku. Jesienne ubarwienie liści tylko u młodszych drzew jest uderzająco czerwone, u starszych – nierównomiernie żółtawe i brunatne. Występowanie. Ojczyzną dębu czerwonego jest wschodnia część Ameryki Północnej, gdzie jego naturalny zasięg rozciąga się mniej więcej od Nowej Szkocji, względnie obszaru Wielkich Jezior, aż po południowy Teksas. Dzięki uprawom leśnym gatunek ten został już dawno wprowadzony powszechnie również w Europie i jest często sadzony także jako drzewo parkowe i ozdobne.
Okres kwitnienia: Maj.
Uwagi ogólne: Rodzaj Quercus jest w Ameryce Północnej i Azji Wschodniej reprezentowany przez znacznie więcej gatunków niż w Europie. Przyczyny należy szukać w historii roślinności Europy Środkowej, W czasie epoki lodowej, na kolejne nasunięcia lodowca z północy, rośliny reagowały wycofywaniem się na południe. Na przeszkodzie stały jednak wypiętrzone już Alpy. W Ameryce Północnej gatunki wrażliwe na zimno mogły się bez przeszkód rozprzestrzeniać w kierunku południowym i dlatego przetrwały aż do dzisiaj,