Świerk pospolity – Picea abies (L.)
Cechy: Wiecznie zielone drzewo szpilkowe o wysokości do 70 m (najczęściej 30-50 m), a tym samym najwyższe w Europie drzewo rodzime. W Puszczy Białowieskiej najwyższy świerk ma wysokość 55 m i średnicę pnia 140 cm, a jego wiek wynosi ponad 300 lat. Korona, szczególnie u drzew wolno stojących, ma kształt bardzo regularnego stożka.
Gałęzie ustawione okółkowo, w dolnej części pnia zwisają, w środku pnia jednak zwykle odstają prosto albo lekko się podnoszą.
Kora – barwy miedzi delikatnie się łuszczy. Młode pędy czerwonawe, nieco owłosione lub nagie, matowe i dość grube. Pączki ciemne, owalne, nieco zaostrzone.
Szpilki długości 1-2,5 cm są dość sztywne, na końcach zaostrzone, ciemnozielone, w przekroju rombowate lub czterokanciaste. Ustawione dookoła i przewaznie skierowane ku przodowi, Z wierzchu i od spodu widać delikatną jaśniejszą linię.
Kwiaty męskie karminowoczerwone. Szyszki żeńskie – podłużne, zwykle licznie skupione w górnych partiach korony. Młode szyszki są zielone a dojrzałe, z łuskami o gładkich brzegach, jasnobrunatne i mają 12-16 cm długości, Siedlisko: Świerk korzeni się płytko w luźnych, próchnicznych glebach przemarzających zimą. Produkuje butwinę i dlatego w monokulturach powoduje zakwaszenie gleby, skutkiem czego ponowne obsadzenie tego obszaru drzewami liściastymi jest bardzo utrudnione. Występowanie: Pierwotnie od Skandynawii po Bałkany na obszarach położonych powyżej 800 m n.p.m. jako gatunek lasotwórczy. Na skutek sadzenia w uprawach leśnych dzisiaj wszędzie zadomowiony.
Okres kwitnienia: Od kwietnia do maja Gatunki pokrewne:
Świerk sitkajski (Picea sitchensis} wyróżnia się gęstymi pędami rocznymi, zwykle skierowanymi w górę. Szpilki odstające, spłaszczone, z wyraźnym kilem, jaskrawozielone, nieco błyszczące, z kłującymi końcami. Jego ojczyzną są zachodnie obszary nadbrzeżne Ameryki Północnej od środkowej Alaski aż po Kalifornię. Miejscami bywa stosowany w uprawach leśnych.