Borowik usiatkowany – nazwy synonimiczne (regionalne) jak przy borowiku szlachetnym
grzyb pierwszorzędnej wartości. Ma kapelusz o średnicy 6…30 cm, jaśniejszy niż u borowika szlachetnego, o kolorze od bladobrązowego do orzechowobrązowego, często z białawym brzegiem, także szarobrązowawy lub ochrowoszary, pod lupą prawie gładki, w czasie deszczu nieco lepki, początkowo półkolisty, potem wypukły, poduszkowaty. Rurki początkowo prawie białe, potem żółtozielonkawe. Pory najpierw białe lub białoszare, później szybko przyjmujące zabarwienie żółto-zielonawe, przy brzegu kapelusza niekiedy różowoczerwonawe. Trzon od bladoszarego do jasnobrązowego, bulwiasty, potem maczugowaty lub nawet cylindryczny, zwykle węższy niż u borowika szlachetnego, z białawą siateczką. Miąższ biały, pod skórką lekko jasnobrązowy, o przyjemnym zapachu i smaku. Wysyp zarodników jasnooliw-kowy, jaśniejszy niż u borowika szlachetnego.
Rośnie najczęściej pod dębami, bukami, w lasach liściastych, niekiedy w borach iglastych. Związany jest z obszarami ciepłymi, częściej spotykany na nizinach; nie występuje w wysoko położonych obszarach górskich. Zbiera się go od maja do września.
Borowik usiatkowany często nie jest odróżniany od borowika szlachetnego i borowików trujących. Podobnym gatunkiem jest borowik brzozowy. Ma kapelusz jasny, prawie białawy lub jasnoochrowy, a trzon blady. Występuje pod brzozami, w Polsce rzadki.