Dąb błotny (Quercus palustris)
Wygląd Drzewo liściaste zrzucające liście na zimę, o wysokości do 25 metrów. Korona u młodszych okazów dość smukła i zaokrąglona, u starszych drzew wąska i lekko sklepiona, ale nie tak szeroka i rozłożysta, jak u wielu innych gatunków dębu.
Pień w dolnej części prawie zawsze bez gałęzi, dopiero w górnej części rozgałęzia się dość gęsto i regularnie.
Gałęzie stosunkowo cienkie, z licznymi, wiotkimi, przeważnie zwieszającymi się gałązkami. Kora początkowo gładka, jasnoszara, później ciemniejsza z wyraźnym deseniem smugowym, a na starszych drzewach, z szerokimi, niezbyt głębokimi i gładkimi bruzdami. Pędy błyszczące, z bardzo jasnymi, prawie białymi przetchlinkami. Pączki o długości około 3 mm, szarobrunatne, matowe, z licznymi łuskami; owalne, niezaostrzone.
Liście w zarysie okrągławe lub eliptyczne mają 8-17 cm długości i są prawie tak samo szerokie. Po każdej stronie podzielone na 3-4 bardzo głęboko wcięte klapy, z których para środkowa jest największa; każda klapa z kolei jest podzielona na liczne długie zęby ościste. Klapy liści szeroko odstają, przewaznie jednak skierowane są ku przodowi. Zatoki sięgają w stronę środkowego nerwu znacznie ponad połowę szerokości blaszki. Liście błyszczą delikatnie po obu stronach, z wierzchu są żywo- lub ciemnozielone, od spodu jaśniejsze, afe z wyraźnymi brunatnawymi pęczkami włosków w kątach nerwów liściowych. Ubarwienie jesienne początkowo karminowoczerwone, później przybiera głęboką barwę czerwonego wina, Żołędzie szeroko półkuliste, do jednej trzeciej zagłębione w niskiej miseczce.
Występowanie: Pierwotnie rósł dziko tylko w północno-wschodniej części Ameryki Północnej. Z powodu pięknego, silnie zaznaczonego przebarwienia liści jesienią, dąb błotny jest w wielu częściach Europy sadzony jako drzewo parkowe i ozdobne, niekiedy także wzdłuż ulic lub alei. W nieznacznym zakresie prowadzi się doświadczalne uprawy w lasach.
Okres kwitnienia: Od czerwca do lipca,
Uwagi ogólne; Oprócz dębu błotnego istnieje jeszcze cały szereg innych zrzucających liście na zimę gatunków dębu, których liście są bardzo silnie porozcinane i różnią się tym od obu naszych krajowych dębów. Gatunki o porozcinanych liściach są pomiędzy sobą trudne do rozróżnienia. Dąb błotny i dąb szkarłatny (str. 124) są dość podobne. U dębu błotnego w pachwinach nerwów na dolnej stronie liści znajdują się małe, gęste pęczki włosków, których brak u dębu szkarłatnego. Służą one tym samym jako cecha odróżniająca. Innym, dość wybitnym gatunkiem z tej grupy jest dąb barwierski (Ouercus velutma) którego liście są od spodu silniej, brunatnawo owłosione. Z jego kory można pozyskiwać barwnik do farbowania tkanin.
Włókna naturalne (wełna, bawełna) można poza tym farbować również preparatami z kory albo liści dębowych. Zależnie od stężenia otrzymuje się różne, cieple odcienie brązowe i brunatne, które są bardzo trwałe.