Parocja perska (Parrotia persica)
Wygląd: Zrzucający liście na zimę krzew lub małe drzewo o wysokości do około 10 metrów. Korona przewaźnie dość szeroka i rozłożysta, kulista, robiąca wrażenie gęstej, z bardzo długimi, daleko odstającymi gałęziami, które nierzadko są zrośnięte. Drzewo przeważnie ma wiele pni. Okazy z jednym pniem są zwykle bardzo niskie i silnie rozgałęzione tuż nad ziemią.
Kora brunatnoszara lub lekko czerwonawa oddziela się i odpada, jak u platanów, większymi okrągławymi płatami, pozostawialąc jasnożółte lub skórzastobrązowe plamy ( = nowa kora), które stopniowo ciemnieją. Pędy smukłe, zielonkawe, krótko i sztywno owłosione gwiazd-kowatymi włoskami. Pączki uderzająco ciemne lub prawie czarne, delikatnie owłosione. Liście podłuzno-owalne, odwrotnie jajowate, niekiedy prawie okrągłe, o długości &-20 cm i szerokości 3-7 cm, u nasady klinowate,
z przodu tępe i zaokrąglone, nierówno karbowane, lekko pofalowane albo prawie cało-brzegie. Nieco pomarszczone, dość sztywne f skórzasto twarde są z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, a od spodu jaśniejsze i – po rozwinięciu się-delikatnie, brunatno owłosione. Nerwy liściowe po obu stronach blaszki wydają się jakby zagłębione w tkankę.
Kwiaty pojawiają się wczesną wiosną przed listnieniem. Mają jaskrawoczerwone pręciki, otoczone bladozielonym, zwykle pięciodzielnym kielichem i ciemnobrunatnymi przysadkami.
Owocem jest rogata torebka, pękająca dwoma klapami.
Występowanie: Parocja rośnie dziko w północnym Iranie oraz na Kaukazie. To dekoracyjne drzewo liściaste spotyka się sporadycznie w większych parkach i w prawie wszystkich ogrodach botanicznych.
Okres kwitnienia: Od stycznia do marca.
Uwagi ogólne: Parocja perska jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju (= rodzaj monotypowy). Ze swoim najblizszym krewniakiem, oczarem (gatunki rodzaju Hamamelis), ma tę wspólną właściwość, ze już późną zimą albo bardzo wczesną wiosną, na długo przed wypuszczeniem liści, rozwija swoje ładne kwiaty. W jesieni natomiast przebarwia liście na płomienne, złotożółte lub szkarłatnoczerwone kolory i wtedy przyciąga wzrok.
Gatunek pokrewny: Do tej samej rodziny, co parocja, należy jeszcze jeden gatunek, nierzadko spotykany w parkach, Parrotiopsis jaęuemontiana. Kwitnie on nieco później, na wiosnę, po rozwinięciu liści. Kwiaty nie mają płatków korony, są zebrane w wielokwiatowe główki, otoczone z wierzchu białą okrywą z przysadek. Wszystkie części tego małego drzewa pokryte są zwracającymi uwagę gwiazdkowatymi włoskami. Jak wszystkie Oczarowate, tak i parocje cieszą się coraz większym powodzeniem u miłośników ogrodów z powodu bardzo dekoracyjnych kwiatów. Ich uprawa ogrodowa jest poza tym bardzo prosta.