Wygląd: Bardzo okazale, potężne drzewo liściaste o wysokości ponad 30 m, a w korzystnych warunkach – nawet ponad 40 metrów. Korona bardzo szeroka i wysoko sklepiona, często także wieloczęściowa, u starych drzew -olbrzymich rozmiarów,
Pień na ogół dość prosty i prawie zawsze widoczny do połowy korony, dlatego sprawia wrażenie bardzo wysokiego.
Kora początkowo szarobrunatna lub jasnobrunatna, później odpada cienkimi, bardzo dużymi okrągławymi piatami, które pozostawiają jasnoźółte plamy. Pędy bladozielone lub brunatnawe, początkowo gęsto, filcowato owłosione. Pączki owalne, około 7 mm długości, czerwonobrunatne, z lekko zagiętym wierzchołkiem.
Liście skrętoległe (różnica w stosunku do podobnie wyglądających gatunków klonu!), o długości 15-20 cm długości i niekiedy nawet nieco szersze niż dłuższe, w sumie w zarysie okrągławe, jednak podzielone dłoniasto na trzy do pięciu, a nawet do siedmiu niejednakowo dużych, szerokich trójkątnych klap, które sa wcięte najwyżej do połowy blaszki. Górna powierzchnia liścia gładka, błyszcząca i zielona, dolna – jaśniejsza i przeważnie naga. Kwiaty w kulistych główkach. Kwiatostany męskie żółtawe, żeńskie w porze kwitnienia żółtawe i karminowoczerwone.
Owocostany także kuliste, brunatne, zwisają, pojedynczo lub parami, na długich szypułkach.
Występowanie: W Europie Środkowej bardzo często sadzony jako drzewo parkowe, także w alejach i na ulicach.
Okres kwitnienia: Maj.
Uwagi ogólne: Pochodzenie tego pospolitego w miastach drzewa jest przedmiotem sporu fachowców. Wielu widzi w nim mieszańca płatana wschodniego (Platanus orientalis) z platanem zachodnim (Platanus occidentalis) – inni uważają go jedynie za odmianę albo formę uprawną pierwszego z wymienionych gatunków. Za mieszańcową naturą omawianego tu płatana przemawia między innymi to, ze na długich, zwisających szypułkach rozwijają się przeważnie tylko po dwa kuliste owocostany, podczas gdy u gatunków rodzicielskich jest ich zawsze albo trzy, albo tylko jeden. Pod tym względem opisywana tu forma stoi rzeczywiście dokładnie pomiędzy domniemanymi gatunkami rodzicielskimi, o czym można się łatwo przekonać, ponieważ charakterystyczne kuliste owocostany widać na drzewach także w zimie. Z kolei za tym, aby platan klonolistny uznać tylko za szczególną odmianę platanu wschodniego, przemawia sposób ukształtowania jego wielkich liści. Pod względem wielu cech, szczególnie – kroju liścia, są one takie same, jak u Platanus orientalis i mają właściwie niewiele wspólnego z liśćmi Platanus occidentalis o płytkich zatokach i bardzo szerokich klapach. Ponadto pęczki włosków w katach nerwów liściowych zanikają w ciągu lata dokładnie tak samo, jak u płatana wschodniego. Inna zasługująca na uwagę cecha – tylko u płatana klonolistnego i płatana wschodniego kora odpada wielkimi, nieregularnymi płatami; u płatana zachodniego są to zawsze małe kawałki, przeważnie mniejsze od dłoni. Platan klonolistny jest drzewem dość szybko rosnącym i na ogół przerasta oba wymienione gatunki, Znosi on wyraźnie lepiej, niż inne rośliny drzewiaste, silne zanieczyszczenie środowiska pyłami i spalinami i z tego powodu jest szczególnie chętnie sadzony w wielkich miastach przy ulicach i w parkach. Jego występowanie nie jest ograniczone tylko do Europy, Osadnicy zabrali go ze sobą do Ameryki Północnej, gdzie na przykład w stanie Ontario spotyka się go często obok miejscowego Platanus occidentalis. Drewno płatana klonolistnego jest dość wytrzymałe i mocne. Brunat-nawa twardziel chętnie używana jest do sporządzania wysoko cenionych mebli. Okleiny pozyskiwane z bardzo jasnego bielu są z kolei powszechnie stosowane w intarsjach.