Przesadzając drzewa z bryłami o rozmiarach ustalonych na postawie grubości ich pnia, zależnie od wieku drzewa, obcina się 60-95% korzeni. Im starsze drzewo, tym dalej od pnia ma najdrobniejsze i najliczniejsze korzenie pobierające wodę i składniki pokarmowe. U większości drzew rosnących w normalnych warunkach znajdują się one w odległości od pnia odpowiadającej w przybliżeniu zasięgowi korony. To oddalenie korzeni powoduje, że wraz z wiekiem i zwiększeniem się rozmiarów drzewa przesadzanie pociąga za sobą stratę coraz większej części tych korzeni. Wraz ze wzrostem drzewa maleje też szansa zachowania niezbędnej równowagi fizjologicznej pomiędzy częścią podziemną i nadziemną, a stąd — coraz mniejsze prawdopodobieństwo pomyślnego przesadzania drzewa.
Przesadzanie dużych drzew można by prowadzić bez ryzyka nieprzyjęcia się, gdyby każdemu drzewu przód przesadzeniem można było stworzyć w niewielkiej bryle system korzeniowy o pełnej sprawności fizjologicznej w stosunku do jego korony. Możliwość taka istnieje i polega na stopniowym przecinaniu korzeni, a jednocześnie tworzeniu warunków do ich odtwarzania w bryle o znacznie mniejszej objętości. Zabieg prowadzony w tym celu stanowi istotę przygotowania drzewa do przesadzenia. Drzewo można uznać za przygotowane, gdy jego odcięty system korzeniowy został zregenerowany w stopniu zapewniającym przyjęcie się i dalszy pomyślny wzrost.
Przygotowanie drzewa do przesadzenia: a) drzewo po odcięciu korzeni, b) drzewo z systemem korzeniowym zregenerowanym w bryle o objętości możliwej do przeniesienia.
Jeśli przygotowywanie ma trwać jeden sezon wegetacyjny, przecina się albo wszystkie korzenie na wiosnę, albo jedną część jesienią, a drugą na wiosnę. Drzewa większych rozmiarów trzeba przygotowywać co najmniej przez dwa sezony. Korzenie można wówczas przecinać w dwóch etapach na wiosnę lub czterech — dwukrotnie wiosną i jesienią.