Rośliny jednoroczne przechodzą cały cykl swojego rozwoju w ciągu jednego okresu wegetacji. Wysiane wiosną, latem wydają pędy i liście, zakwitają i wytwarzają nasiona, a jesienią giną. Nasiona niektórych gatunków można wysiewać wprost do gruntu, w dobrze uprawioną i nawiezioną glebę. Dalsza pielęgnacja polega tylko na odchwaszczaniu, podlewaniu w okresie suszy, spulchnianiu gleby, nawożeniu i usuwaniu przekwitłych kwiatów.
Gatunki bardzo wrażliwe na chłód, które wysiane do gruntu kiełkowałyby bardzo długo lub nawet nie zdążyłyby zakwitnąć ani wydać nasion przed nadejściem jesiennych przymrozków, wysiewa się do skrzynek w szklarni, inspekcie lub mieszkaniu. Gdy siewki mają 3…4 liście, pikuje się je do skrzynek w większym rozstawie. Można od razu wysiewać po 1 …2 nasiona do małych doniczek albo opakowań z folii po kefirze i wtedy pikowanie jest niepotrzebne, a rozsadę bez kłopotu wysadza się na stałe miejsce. Przed wysadzeniem rośliny hartuje się, tzn. przyzwyczaja do warunków panujących w odkrytym gruncie: niskiej temperatury i niedostatku wody. W tym celu przez kilka dni rozsadę wynosi się w ciągu dnia na zewnątrz i podlewa bardzo niewiele, a na noc wnosi z powrotem do pomieszczeń. Do ogrodu wysadza się rośliny po ostatnich przymrozkach, najczęściej w drugiej połowie maja. Po przyjęciu się roślin, po 10…14 dniach, można już po raz pierwszy zasilać je słabym roztworem nawozu.
Rośliny jednoroczne wymagają dużo światła. Jedynie niecierpek, tytoń i nasturcja dobrze rosną w miejscach półcienistych. Wymagania glebowe i wodne są również duże, a na ubogich i suchych glebach udają się tylko nieliczne gatunki, jak: klarkia, kosmos, aksamitka. Wyjątkowo żyznej gleby i słonecznego stanowiska wymagają: chaber, godecja, groszek, rezeda, lwia paszcza, werbena.