Świerk kłujący (Picea pungens)
Wygląd: Wiecznie zielone, bardzo okazale drzewo szpilkowe o wysokości do 50 m, zwykle jednak znacznie nizsze – 30-40 metrów. Korona dość gęsto rozgałęziona o regularnym, stożkowatym, dość smukłym kształcie. Większe gałęzie odstają poziomo. Tylko u starych okazów gałęzie wyrastające blisko ziemi są skierowane lekko w dół.
Kora brunatnopurpurowa lub brunatnoszara. złuszcza się dość grubymi piatami. Młode gałązki żółtawobrunatne albo wręcz białawe, prawie wcale nieowłosione. Pączki wąskie, owalne, długości około 6 mm, z licznymi lancetowatymi łuskami.
Szpilki umieszczone dookoła pędów, skupione ku górze lub przynajmniej w górę zgięte. Szpilki mają długość 2-3 cm, są dość sztywne i ostro zakończone, ciemnozielone lub niebieskawozielone, a tylko rzadko zdecydowanie zielone, natomiast u najczęściej uprawianych odmian ozdobnych – niebieskozielone lub szarozielone.
Szyszka żeńska początkowo brunatnopurpurowa, później w okresie dojrzewania szarobrunatna, przeważnie lekko skrzywiona, o długości do 12 centymetrów, Łuski luźne, bardzo cienkie, na przednim brzegu nieregularnie ząbkowane,
Występowanie: Świerk kłujący pochodzi z południowo-zachodniej części Ameryki Północnej (Kolorado). Dziś ciągle występuje tam w dużych skupieniach, choć nigdy w czystych drzewostanach. Od kilku dziesiątków lat w Europie jest uprawiany w lasach i stosowany jako drzewo ozdobne w ogrodach. Świerk klujący należy do najczęściej spotykanych w europejskich ogrodach północnoamerykańskich gatunków drzew szpilkowych.
Okres kwitnienia: Maj.
Uwagi ogólne; W ogrodach i kolekcjach bardzo rzadko widuje się ciemnozieloną formę podstawową, podczas gdy odmiany niebieskozielone. ze swoimi połyskującymi szpilkami są niemal wszędzie reprezentowane, Te odmiany, ogrodniczo często określane jako świerki niebieskie, tworzą krąg form świerka klującego zwany „Glauca”. Wszystkie one pochodzą od populacji drzew, która w pierwotnym obszarze występowania reprezentowana jest przez niebieskozielone, względnie szarozielone okazy. Pokrycie szpilek grubą warstwą wosku, powodujące ich jaśniejsze zabarwienie, należy chyba oceniać jako szczególną cechę przystosowawczą. W swojej ojczyźnie, Górach Skalistych, drzewa te muszą przezyć podczas bardzo ostrej zimy i suchego, gorącego lata. Gruba warstwa wosku pomaga znosić silne promieniowanie słoneczne i przez to ogranicza rozgrzewanie i utratę wody.
W uprawie ogrodowej i leśnej świerki klujące nierzadko są atakowane przez wesz sitkajską -jeśli inwazja taka nie zostanie w porę rozpoznana, szkody mogą być duże. Biologiczne zwalczanie szkodnika jest dość trudne.