Najważniejszym celem uprawy gleby pod trawnik jest nadanie jej określonej porowatości. Jak wiadomo, porowatość zależy od składu mechanicznego gleby. Jeżeli można doprowadzić do właściwej proporcji podstawowych frakcji gleby, to jest to sposób zapewnienia najtrwalszej porowatości. Talk więc do gleb lekkich, piaszczystych, odznaczających się dużą przepuszczalnością konieczne jest dodanie 10-30% gliny i przemieszanie jej do głębokości 20 cm. Odpowiada to dodaniu tego materiału w warstwie grubości 2-6 cm. Dodatek taki po przemieszaniu z luźną piaszczystą ziemią nie powoduje zmiany wysokości powierzchni gleby, ponieważ wypełnia on tylko wolne przestrzenie pomiędzy ziarnami piasku.
Natomiast do gleb ciężkich, gliniastych, mających małą przepuszczalność i porowatość jest wskazane dodanie materiałów rozluźniających, co najmniej do głębokości 15 cm, lecz nie głębiej niż do 30 cm. Skuteczne rozluźnienie struktury gleby można osiągnąć przez dodanie gruboziarnistego piasku lub drobnego żwiru. Ilość tych materiałów może się wahać w, granicach 20-90% objętości warstwy rozluźnianej, zależnie od typu gleby.
W razie rozluźnienia warstwy do 15 cm trzeba rozłożyć dodawane materiały warstwą grubości 3-13,5 cm.
Dodawane materiały trzeba wymieszać z podłożem za pomocą kultywatora lub glebogryzarki.
Należy pamiętać, że dodawanie piasku i żwiru do gleby gliniastej powoduje wzrost jej objętości, a przez to podwyższenie powierzchni gleby. Zmiany te należy uwzględniać w projektach wysokościowych.
Nadanie glebie porowatości może być dokonane przez spulchnienie w czasie uprawy. Następuje wówczas rozluźnienie cząstek mineralnych i organicznych gleby. Po pewnym jednak czasie spulchnienie to zanika wskutek działania różnych czynników jak np. działanie ciężaru gleby, któremu sprzyja silne nawilgocenie, obciążenie podczas poruszania się po powierzchni gleby ludzi i pojazdów, rozkład organicznych materiałów rozluźniających itp.